Pomijając ta szczyptę emocjonalnego patosiku opisującego stany – byłem tam żeby przywieźć stamtąd macintosha a zarabiałem na niego pracując przy drobnych remontach. Czarna to była robota – zasadniczo ćwicząca jedynie mięśnie mojego wątłego korpusika z pominięciem mózgu. Pobudka 5.30 powrót na Port Richmond (Philadelphia) godz. 19.00... w kolejce, która dojeżdżałem do pracy miałem zwykle parę chwil żeby poszkicować, porysować, pomyśleć, poczytać... ale po jakimś czasie gospodarując dzień coraz bardziej ekonomicznie kalkulowało mi się bardziej spać w kolejce niż robić cokolwiek innego... W piątki i weekendy próbowaliśmy z Agata sprzedać na ulicy coś z tych rzeczy, które rysowałem w kolejce. W handlu pomagali nam Jordan i Janne, którzy handlowali na Chestnut własnoręcznie zdobiona biżuterią. Jordan krzyczał nieustannie do przechodniów: „Ręcznie robiona biżuteria Janne!!! Unikatowe rysunki artysty z Polski!!! Przejechał pół świata, żebyś mógł to zobaczyć!!!” Efektem tych zabiegów było rzeczywiste zainteresowanie przechodniów, którzy często kupowali biżuterię – a, co mnie szczególnie nie szokowało, nie kupowali moich prac. Wyjątkiem był Glen, który któregoś jak zwykle koszmarnie upalnego dnia, nachylił się nad czarna tablica, na której prezentowałem rysunki i zaczął konfabulować: „O ten rysunek oddaje stan mojego umysłu o poranku zanim wypije pierwsza kawę! Ciekawy jestem, co robiłeś zaraz przed narysowaniem tych rysunków?! (Śmiech) O to jest zupełnie jak ze star treka! ” Patrzył długo i uważnie. W końcu padło bardzo ważne pytanie: „Za ile?” Krotka odpowiedz:„40”. I Glen przyszedł godzinę później z 40stoma dolarami i kilkoma gramami marihuany w czarnej reklamówce, którą dołączył do zapłaty... On naprawdę był przekonany, ze ja do rysowania potrzebuje się konkretnie upalić... To zabawne, ale ja nigdy nie rysowałem po marihuanie, bo jest do dla mnie zupełnie niewykonalne... To był mój jedyny klient, zabrał jeden mały szkic A4 I zniknął– reszta brała wizytówki i jak stwierdzić można na podstawie statystyk mojej strony, odwiedzali ja potem ... Tyle dobrego... To handlowanie moim świętym towarem w tamtych okolicznościach, na Chestnut uświadomiło mi, ze tam mógłbym z tego żyć... A to, dlatego, ze zobaczyłem jak zarabiają Jordan i Janne na tej swojej biżuterii, stojąc na ulicy!... Dobrze... Jeśli nie bardzo dobrze – jakby się uparli – mogliby żyć tylko z tego... Jasne biżuteria to nie popaprane rysuneczki, ale myślę że to kwestia marketingu... I być może jak bym poszedł za radą Jordana – zrobił xero tych rysunków i sprzedawał je po 10 dolarów za sztukę to wtedy czekałby mnie spektakularny sukces! Strasznie się uśmiałem jak mi to powiedział. Handel sztuczka niekoniecznie wypalił, ale siedzenie na ulicy w dobrym towarzystwie i oswajanie się z miastem od mniej turystycznej strony jest miłym doświadczeniem.