No i konstruowałem:) Ze wszystkich śmieci i niepotrzebnych gratów jakie znalazłem w garażu, w przeciągu całego dnia, zbudowałem wielką, abstrakcyjną rzeźbę. Potem rzeźba służyła mi za kukłę do animacji. Przestawiałem rzeźbę po polu przez jakieś dwie godziny, za każdym razem średnio o metr. Gosia Marcinkowska robiła w tym czasie zdjęcia. Ze zdjęć wyszła poklatkowa animacja, którą zatytułowałem – "Koan", w montażu pomógł mi Dariusz Krzeszowski. Tego samego dnia na tym samym polu wieczorem Bartek Łukasiewicz zaprezentował swój performance. Publika dopisała tak jak pogoda, my też nie daliśmy ciała, więc całość wyszła całkiem nieźle, choć w tej chwili nie jestem już przekonany co do istnienia algorytmu według, którego się myśli – myślę, że ostatecznie to bardziej chaotyczna historia:)

Stoje na scenie i mocno się chyboczę, w zasadzie ledwo stoję bo ilość promili została przed chwilą świadomie i celowo podwyższona. Od moich rąk, nóg i całej reszty ciała odprowadzone są kilometry sznurków... Niemal każdy fotel ma przytwierdzoną końcówkę sznurka. Każdy widz może mną, w jakimś stopniu, manipulować, utrzymać mnie w pionie, bądź zrobić mi krzywdę:) Nie utrzymałem pionu i długo nie postałem na deskach – publiczność wykorzystała sposobność i zszarpnęła mnie ze sceny. Gra nie trwała długo, bo szybko wyjaśniły się reguły. Nie upadłem malowniczo na podłogę i nie rozbiłem sobie głowy, do czego najwyraźniej zmierzała publika... Tylko jeden ze sznurków, który miałem zawiązany na przegubie dłoni, wpił mi się tak silnie w skórę, że musiałem przerwać akcję. Przegrałem z publicznością a chciałem jedynie się z nią pobawić. Performance odbył się w kinie Bajka w Błoniu... Daty jeszcze sobie nie odświeżyłem w pamięci...

16 grudnia 2005 roku w klubie Eufemia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie odbył się performance o tym tytule. Zaprezentowałem tam produkt, który może przynieść tylko pozytywne skutki i jest bardziej efektywny od już istniejącego na rynku sztuki psychoaktywnego (a pretendującego, jak mniemam, do bardziej uniwersalnego zastosowania) środka nazwanego przez Zbigniewa Liberę ”Placebo w czopkach”. A oto jak argumentowałem zasadność wyboru ”Nirvany w groszkach” spośród tych dwu możliwości, jednocześnie wytykając Liberze błędy, których się dopuścił:

”Niewielu zna pracę Zbigniewa Libery ”Placebo w czopkach”. Moim zdaniem produkt ten nie zyskał popularności z trzech zasadniczych powodów: Placebo jest produktem, którego skuteczność jest uzależniona od wiary konsumenta w to, że produkt działa... Skuteczność nie jest stu procentowa... Placebo może działać na wszystko i dlatego wielkie koncerny farmakologiczne nie mogły dopuścić do rozpowszechnienia tego produktu – same upadłyby wtedy prędko. Dlatego Placebo w czopkach można zobaczyć tylko w muzeach sztuki współczesnej i to też nielicznych... Czopek to jednak zbyt inwazyjna metoda aplikowania środków farmakologicznych, która raczej nie może zyskać popularności.
W związku z powyższym na rynek proponowałbym wypuścić produkt o nazwie Nirvana w groszkach, który nie dość, że w stu procentach skutecznie odmieni stan świadomości konsumenta to jeszcze ma słodki smak! Produkt ten może również oddziaływać pozytywnie somatycznie ...”

Potem rozdałem publiczności Nirvanę..., żeby mogła podelektować się jej szczególną formą i właściwościami. Reklamacji, zażaleń ani skarg nie było.

Powyższy tekst stanowi rekonstrukcję prezentacji, która nie została zarejestrowana. Dlatego mogły wystąpić pewne różnice między tym, co napisane a tym, co zostało powiedziane w tamtych okolicznościach. Jednak – co do sensu wypowiedzi i zasadniczych argumentów jakie sformułowałem – nie mam wątpliwości, że pamięć mnie nie zawiodła. Dość istotnym faktem jest również to, że performace odbył się w przerwie koncertu zespołu Noisegarden:)